W dniu 6 czerwca Rada Ministrów ma omawiać projekt ustawy o podwyżkach dla pracowników ochrony zdrowia.

15 min czytania
Aktualności

Projekt 1.06.2006 r.

USTAWA
z dnia ………………. 2006 r.
o przekazaniu środków finansowych publicznym zakładom opieki zdrowotnej na wzrost wynagrodzeń pracowników tych zakładów


Art. 1.

Ustawa określa zasady przekazania w roku 2006 i 2007 środków finansowych zakładom, o których mowa w art. 2 pkt 2, z przeznaczeniem na wzrost wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w tych zakładach.

Art. 2.

Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) Fundusz – Narodowy Fundusz Zdrowia;
2) zakład – publiczny zakład opieki zdrowotnej działający w formie:
a) samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej,
b) jednostki badawczo – rozwojowej;
3) umowa – umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rozumieniu przepisów ustawy o świadczeniach, z wyłączeniem umów, o których mowa w art. 159 ust. 1 tej ustawy;
4) ustawa o świadczeniach – ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.1));
5) wynagrodzenie pracownika zakładu – wynagrodzenie pracownika zatrudnionego w zakładzie na podstawie umowy o pracę oraz składki na ubezpieczenia społeczne i na Fundusz Pracy wynikające z tego wynagrodzenia.

Art. 3.

1. W kwotach, o których mowa w art. 136 pkt 5 ustawy o świadczeniach, we wszystkich umowach zawartych z zakładem:
1) na rok 2006 – uwzględnia się łącznie 7,5% wzrost środków finansowych;
2) na rok 2007 – uwzględnia się łącznie 30% wzrost środków finansowych.
2. Środki finansowe, o których mowa w ust. 1, stanowią sumę rocznych wynagrodzeń pracowników zakładu w 2005 r., ustaloną na dzień 31 grudnia 2005 r.

Art. 4.

1. Podstawę określenia środków finansowych, o których mowa w art. 3, stanowią:
1) zatwierdzone sprawozdania finansowe za 2005 r.;
2) ewidencja kosztów za 2005 r., o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 62 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z późn. zm.2))
– przekazane przez zakłady do Funduszu do dnia 30 lipca 2006 r.
2. W przypadku, gdy w zakładzie rok obrotowy nie jest rokiem kalendarzowym, zakład przekazuje do Funduszu, w terminie do dnia 30 czerwca 2006 r., zatwierdzone sprawozdania finansowe za ostatni rok obrotowy.
3. Środki finansowe, obejmują, w zakresie kwot należnych z tytułu art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1995, nr 1, poz.2, z późn.zm.3)) jedynie kwoty należne pracownikom za rok 2005.

Art. 5.

1. Fundusz przekazuje zakładowi środki finansowe na wzrost,
o którym mowa w art. 3:
1) pkt 1 – od dnia 1 października 2006 r.;
2) pkt 2 – od dnia 1 stycznia 2007 r.
2. Wzrost, o którym mowa w art. 3, jest pokrywany ze środków określonych w planie finansowym Funduszu.
3. Kierownik samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej albo dyrektor jednostki badawczo rozwojowej przeznacza środki, o których mowa w ust. 1:
1) pkt 1 – od dnia 1 października 2006 r. na wzrost wynagrodzeń pracowników zakładu za miesiące październik – grudzień 2006 r.;
2) pkt 2 – od dnia 1 stycznia 2007 r. na wzrost wynagrodzeń pracowników zakładu za 2007 r.
4. Wykonując obowiązek, o którym mowa w ust. 3, kierownik samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej albo dyrektor jednostki badawczo rozwojowej uwzględnia zasady wynagradzania obowiązujące w zakładzie, wynikające w szczególności z układu zbiorowego pracy oraz regulaminu wynagradzania.
5. Do wzrostu wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 3, nie stosuje się wskaźników przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, o których mowa w ustawie z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw.

Art. 6.

1. Podstawą przekazania przez Fundusz środków finansowych, o których mowa w art. 3, jest umowa albo zmiana umowy w zakresie podniesienia kwoty, o której mowa w art. 136 pkt 5 ustawy o świadczeniach. Do zmiany umowy nie stosuje się art. 158 ust. 1 ustawy o świadczeniach.
2. W przypadku wypowiedzenia albo rozwiązania bez wypowiedzenia, albo wygaśnięcia umowy, która zawiera postanowienia o przekazaniu środków finansowych, o których mowa w art. 3, wypowiedzenie, rozwiązanie bez wypowiedzenia oraz wygaśnięcie nie wywołuje skutków w zakresie tych środków, jeżeli zakład posiada co najmniej jeszcze jedną umowę.

Art. 7.

Uwzględnienie w umowach środków, o których mowa w art. 5, nie jest brane pod uwagę w postępowaniu w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej i nie wpływa na cenę świadczeń opieki zdrowotnej i ich liczbę, określonych w tej umowie.

Art. 8.

Fundusz nie przekazuje zakładowi środków finansowych, o których mowa w art. 3, jeżeli zakład ten:
1) nie wypełni obowiązków określonych w art. 4 albo
2) uniemożliwia niezwłoczną zmianę umowy, o której mowa w art. 6.

Art. 9.

1. Fundusz przeprowadza kontrolę przeznaczenia środków finansowych, o których mowa w art. 3, w trybie określonym w art. 64 ustawy o świadczeniach.
2. Środki finansowe, o których mowa w art. 3, które nie zostały wykorzystane albo zostały wykorzystane niezgodnie z ich przeznaczeniem określonym w art. 5 ust. 3, podlegają zwrotowi do Funduszu w terminie do dnia 30 czerwca roku następującego po roku, w którym wypłata powinna być dokonana.

Art. 10.

Przepisy ustawy stosuje się również do umów zawartych przed dniem jej wejścia w życie na okres dłuższy niż rok w części realizowanej w 2007 r.

Art. 11.

Zasady ustalania wynagrodzeń pracowników zakładów, w tym finansowania konsekwencji wzrostu wynagrodzeń pracowników zakładu dokonanego na podstawie niniejszej ustawy w 2008 r. i latach następnych określi odrębna ustawa.

Art. 12.

Ustawa wchodzi w życie z dniem ….


1) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 94, poz. 788, Nr 132, poz. 1110, Nr 138, poz. 1154, Nr 157, poz. 1314, Nr 164, poz. 1366, Nr 169, poz. 1411 i Nr 179, poz. 1485.
2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1992 r. Nr 63, poz. 315, z 1994 r. Nr 121, poz. 591, z 1995 r. Nr 138, poz. 682, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, z 1997 r. Nr 104, poz. 661, Nr 121, poz. 769 i Nr 158, poz. 1041, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 756 i Nr 162, poz. 1115, z 1999 r. Nr 28, poz. 255 i 256 i Nr 84, poz. 935, z 2000 r. Nr 3, poz. 28, Nr 12, poz. 136, Nr 43, poz. 489, Nr 84, poz. 948, Nr 114, poz. 1193 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 5, poz. 45, Nr 88, poz. 961, Nr 100, poz. 1083, Nr 111, poz. 1193, Nr 113, poz. 1207, Nr 126, poz. 1382, 1383 i 1384 i Nr 128, poz. 1407, z 2002 r. Nr 113, poz. 984, z 2003 r. Nr 45, poz. 391, Nr 124, poz. 1151 i 1152, Nr 171, poz. 1663, Nr 213, poz. 2081 i Nr 223, poz. 2215, z 2004 r. Nr 210, poz. 2135 i Nr 273, poz. 2703 oraz z 2005 r. Nr 164, poz. 1365, Nr 169, poz. 1420, Nr 239, poz. 2020 i Nr 249, poz. 2104.
3) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 94, poz. 788, Nr 132, poz. 1110, Nr 138, poz. 1154, Nr 157, poz. 1314, Nr 164, poz. 1366, Nr 169, poz. 1411 i Nr 179, poz. 1485.




Uzasadnienie


Przedstawiony projekt ustawy o przekazaniu środków finansowych publicznym zakładom opieki zdrowotnej na wzrost wynagrodzeń pracowników tych zakładów stanowi próbę rozwiązania nabrzmiałego od lat problemu związanego z wynagradzaniem pracowników zatrudnionych w sektorze opieki zdrowotnej. Ostatnie lata, a w szczególności otwarcie rynków pracy w krajach Unii Europejskiej dla obywateli polskich spowodowało kolejny odpływ pracowników, którzy z łatwością znajdują zatrudnienie poza granicami kraju i to za wynagrodzeniem wielokrotnie przewyższającym wynagrodzenie uzyskiwane w Polsce. Nie ulega wątpliwości, że wysokość wynagrodzeń pracowników sektora opieki zdrowotnej ma niebagatelny wpływ na jakość świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych w naszym kraju świadczeniobiorcom. Właściwe wynagradzanie pracowników, w szczególności wykwalifikowanego personelu medycznego, jest najlepszą zachętą do ustawicznego podnoszenia kwalifikacji i zdobywania nowej wiedzy co bezpośrednio przekłada się na stan bezpieczeństwa zdrowotnego świadczeniobiorców.

Mając na względzie powyższe, projekt przewiduje w ostatnim kwartale 2006 r. i 2007 r. wzrost wynagrodzenia osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w publicznych zakładach opieki zdrowotnej działających w formie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej lub jednostki badawczo – rozwojowej, które zawarły umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia.

Zaproponowane rozstrzygnięcie pomimo, że o charakterze okresowym i jednorazowym stanowi zapowiedź reformy całego systemu wynagradzania w publicznej służbie zdrowia, na co wskazano w art. 11 projektu.

Projekt adresowany jest jedynie do samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej prowadzonych w formie jednostek badawczo-rozwojowych, które udzielają świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie umów zawartych z Narodowym Funduszem Zdrowia. Wskazanie na takiego kręgu świadczeniodawców nie jest przypadkowe. Są to bowiem podmioty jednorodne pod względem sposobu pozyskiwania środków finansowych z tytułu udzielanych świadczeń zdrowotnych. Żaden z powyższych podmiotów nie ma, w świetle obecnie obowiązujących przepisów, możliwości pobierania jakichkolwiek opłat z tytułu udzielania świadczeń zdrowotnych osobom objętym ubezpieczeniem zdrowotnym poza opłatami jednoznacznie określonymi w przepisach prawa. Zgodnie bowiem z art. 33 i 34 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408, z późn. zm.) publiczne zakłady opieki zdrowotnej nie mają możliwości pobierania opłat z tytułu udzielania świadczeń zdrowotnych osobom objętym ubezpieczeniem zdrowotnym poza opłatami jednoznacznie określonymi w odrębnych przepisach. Ponadto w świetle ww. przepisów należy stwierdzić, iż skoro kierownik publicznego zakładu ma jedynie prawo ustalać opłaty za świadczenia udzielane osobom nieuprawnionym, to a contrario nie ma on takich uprawnień w stosunku do ubezpieczonych oraz innych osób uprawnionych do świadczeń na podstawie odrębnych przepisów. Dodatkowo zgodnie z art. 38 ust. 5 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, osoby uprawnione do świadczeń zdrowotnych w publicznych zakładach opieki zdrowotnej nie mogą być obciążane opłatami za ich udzielanie. W konsekwencji, zakłady opieki zdrowotnej, do których skierowane są przepisy projektu ustawy są skazane na utrzymywanie się wyłącznie ze środków publicznych pochodzących w zasadniczej części ze składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz w niewielkim zakresie z budżetu państwa. Środki te, jak powszechnie wiadomo, przekazywane w szczególności przez Narodowy Fundusz Zdrowia w wykonaniu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, nie są wystarczające, aby zapewnić pracownikom godne, nieodbiegające w sposób zasadniczy od innych sektorów gospodarki, wynagrodzenie. Jednocześnie, należy podkreślić, że katalog świadczeniodawców, do których skierowane są przepisy projektu ustawy, to w głównej mierze szpitale, w których zapewnienie właściwej kadry, jest istotną przesłanką sprawnego funkcjonowania systemu opieki zdrowotnej oraz właściwej jakości świadczeń, bowiem odsetek niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej oferujących tego typu świadczenia jest niewielki.

Ograniczenia powyższe nie dotyczą niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej, które mogą uzupełniać swoje zasoby finansowe poprzez pobieranie opłat za świadczenia opieki zdrowotnej, w przypadku, gdy osoba objęta ubezpieczeniem zrezygnuje z korzystania z uprawnień do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Możliwość pobierania opłat za świadczenia opieki zdrowotnej udzielane osobom ubezpieczonym w przypadku niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej zapewnia znaczny wpływ środków do ich budżetów i umożliwia prowadzenie bardziej elastycznej polityki finansowej, w tym również w zakresie wynagradzania.

Wyodrębnienie z ogólnej grupy zakładów opieki zdrowotnej, publicznych zakładów opieki zdrowotnej oparte jest więc na wyodrębnieniu zakładów charakteryzujących się tą samą wspólną cechą w zakresie możliwości pozyskiwania środków finansowych. Regulacja dotyczy bowiem zakładów, których celem działalności nie jest uzyskanie zysku a jedynie zaspokajanie potrzeb ludności w zakresie ochrony zdrowia. W orzeczeniach wydawanych przez Trybunał Konstytucyjny dotyczących zachowania wynikającej z art. 32 Konstytucji zasady równości wobec prawa podnoszony jest aspekt prawidłowego wyodrębniania grup podmiotów, do których przepisy są adresowane. Dla przykładu, w orzeczeniu z dnia 29 września 1997r. sygn. akt K.15/97 Trybunał stwierdził: wszystkie podmioty charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu mają być traktowane równo. W każdym przypadku podmioty należące niewątpliwie do tej samej kategorii muszą być traktowane równo, a podmioty należące do istotnie różnych kategorii mogą być traktowane różnie.

Ocena zgodności z zasadą równości wymaga więc ustalenia, czy możliwe jest wskazanie wspólnej istotnej cechy faktycznej lub prawnej uzasadniającej równe traktowanie podmiotów prawa (orzeczenie z 28 listopada 1995 r., sygn. K. 17/95, OTK w 1995 r., cz. II, s. 182). Ustalenie takie musi być dokonane w oparciu o cel i ogólną treść przepisów, w których zawarte są kontrolowane normy, często będzie więc miało relatywny charakter. Nie oznacza też obowiązku ustawodawcy identycznego traktowania w prawie każdego z tych podmiotów i w każdej sytuacji (orzeczenie z 18 marca 1997 r., sygn. K. 15/96, OTK ZU Nr 1/1997, s. 68).
W świetle więc orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego zasada równości wobec prawa jest zachowana jeżeli kryterium różnicowania uzasadnione jest zastosowanym kryterium wyodrębnienia.

Trybunał Konstytucyjny wskazywał również, że argumenty przemawiające za wyodrębnieniem danej kategorii podmiotów muszą pozostawać w jakimś związku z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne traktowanie podmiotów podobnych (np. orzeczenie z 23 października 1995 r., sygn. K. 4/95, OTK w 1995 r., cz. II, s. 93). Jak wskazano powyżej obecnie w związku z otwarciem rynków pracy w krajach Unii Europejskiej istniej możliwość poszukiwania zatrudnienia w tych krajach przez wykwalifikowany personel medyczny, co może stwarzać zagrożenie nie tylko dla jakości udzielanych świadczeń zdrowotnych, ale również zagrożenie w zakresie dostępności do tych świadczeń. Brak reakcji władz publicznych na taką sytuację mógłby być uznany za brak realizacji obowiązku zapewnienia obywatelom równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (art. 68 ust. 2 Konstytucji RP). A zatem zaproponowane rozwiązanie spełnia warunek określony w ww. orzeczeniu, ponieważ koresponduje z zapewnieniem prawa do ochrony zdrowia zagwarantowanym w art. 68 ust. 1 Konstytucji RP.

Za możliwością wyłączenia z zakresu projektowanej regulacji świadczeniodawców wyróżnionych za pomocą kryterium formy prowadzenia działalności oraz zakresu udzielanych przez nich świadczeń przemawia również pogląd wyrażony w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2006 r. (Sygn. akt Kp 2/04) wskazujący, ze „na poziomie konstytucyjnym brak jest regulacji, która ograniczałaby ustawodawcę zwykłego w zakresie różnicowania pozycji zakładów opieki zdrowotnej”.

Powyższe rozważania mają również zastosowanie do wyodrębnienia ze wszystkich osób zatrudnionych w zakładzie wyłącznie osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. W postanowieniu z dnia 3 października 2004 r. (K 34/04) Trybunał Konstytucyjny badając kwestie zróżnicowania sytuacji prawnej pracowników i osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych stwierdził, że „zróżnicowanie świadczenia pracy w ramach stosunku pracy i w oparciu o stosunki cywilne, wynika z systemu prawa obowiązującego w Rzeczypospolitej (…) Zróżnicowanie to znajduje uzasadnienie w oczywistych różnicach między charakterem stosunków pracy i stosunków cywilnych, takich chociażby jak podporządkowanie pracodawcy w ramach stosunku pracy, które nie występuje w stosunkach cywilnoprawnych.”. Skoro w tym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny dopuścił różnicowanie sytuacji prawnej w zakresie wprowadzenia ograniczeń tylko dla pracowników, to wprowadzeni pewnego rodzaju przywileju również tylko dla pracowników także jest uzasadnione.

Przyjęte w projekcie rozwiązanie, nakładające obowiązek uwzględnienia w kwocie zobowiązania w umowach zawartych przez Narodowy Fundusz Zdrowia wzrostu środków finansowych z przeznaczeniem na wzrost wynagrodzeń nie obejmuje umów dotyczących udzielania świadczeń w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej oraz dotyczących wykonywania czynności w zakresie zaopatrywania w środki pomocnicze i wyroby medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi. Do umów tych, zgodnie z art. 159 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej ze środków publicznych, nie stosuje się przepisów pkt 5 oraz przepisów dotyczących konkursów ofert i rokowań.

Zgodnie z propozycją zawartą w projekcie, publiczny zakład opieki zdrowotnej otrzymałby określoną pulę środków odpowiadającą 30-procentowemu wzrostowi kosztów pracy, Narodowy Fundusz Zdrowia od dnia 1 października 2006 r. przekazywał będzie świadczeniodawcom, którzy zawarli umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych w 2006 r., dodatkową kwotę stanowiącą równowartość 7,5 % sumy rocznych wynagrodzeń rozumianych jako równowartość sumy rocznych wynagrodzeń wypłaconych pracownikom tych zakładów, zatrudnionym na podstawie umowy o pracę, wraz ze składkami na ubezpieczenia społeczne i na Fundusz Pracy, w związku z wypłatą tych wynagrodzeń. W ostatnim kwartale 2006 r. kwota ta wynosiłaby ¼ 30% czyli 7,5%.

Pulę tę dyrektor musiałby w całości przeznaczyć na wzrost wynagrodzeń pracowników kierowanego przez siebie zakładu opieki zdrowotnej w ostatnim kwartale 2006 r. i w 2007 r., kierując się w tym zakresie zasadami wynagradzania obowiązującymi w danym zakładzie, wynikającymi w szczególności z układu zbiorowego pracy oraz regulaminu wynagradzania. Biorąc pod uwagę, iż uzyskana w latach 2006 i 2007podwyżka stanie się częścią wynagrodzenia, w przypadku braku umowy z Funduszem, pracownik zakładu może nie otrzymać części wynagrodzenia, co spowoduje ewentualne występowanie z roszczeniami o zapłatę wynagrodzenia. Przy czym w świetle uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2004 r., opubl. OSNP 2005/8/105, dotyczącej tzw. ustawy 203, możliwe jest w 2003 r. i w latach następnych wypowiedzenie warunków pracy i płacy do wysokości określonej w tej uchwale.

Jednocześnie uwzględnienie przez Narodowy Fundusz Zdrowia środków finansowych, na pokrycie wzrostu wynagrodzeń pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej, nie wpływa na cenę świadczeń opieki zdrowotnej i ich liczbę ustalone w postępowaniu w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Tak więc, w żadnym wypadku proponowane w projekcie ustawy rozwiązania nie wpłyną na zachwianie konkurencji pomiędzy podmiotami ubiegającymi się o zawarcie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Zaproponowane przepisy wskazują jako źródło finansowania podwyżek środki finansowe przekazane przez Narodowy Fundusz Zdrowia określone w planie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia. Plan ten będzie wymagał odpowiedniej zmiany na rok 2006, ale do tych zmian nie będzie miał zastosowania tzw. algorytm podziału środków określony w art. 118 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2006 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, ponieważ jak wynika z literalnego brzmienia tego przepisu dotyczy on podziału środków przeznaczonych na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Projektowana regulacja obejmie również samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej oraz jednostki badawczo-rozwojowe, które zawarły z Narodowym Funduszem Zdrowia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej na okres dłuższy niż rok. Przepis art. 10 zmierza do tego, aby, w przypadku umów wieloletnich, wzrost środków finansowych objął tę część umowy wieloletniej, której realizacja przypada na rok 2007.

Projekt ustawy zawiera również regulacje, które nakazują zwrot do Narodowego Funduszu Zdrowia środków finansowych, które nie zostały przeznaczone na podniesienie wynagrodzeń pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz jednostek badawczo-rozwojowych. W projektowanej ustawie nałożono też na Narodowy Fundusz Zdrowia obowiązek kontrolowania sposobu wykorzystywania przez zakłady opieki zdrowotnej i jednostki badawczo-rozwojowe ww. środków.

Dodatkowe środki w 2006 r. przekazane zastaną świadczeniodawcom na podstawie zmienionych umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych. Przy zmianie ww. umów nie będą miały zastosowania przepisy art. 158 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.




OCENA SKUTKÓW REGULACJI


Przedmiotowa regulacja wywiera wpływ na:
Narodowy Fundusz Zdrowia, który zobowiązany będzie zarezerwować w planie finansowym na 2007 r. środki przeznaczone na wzrost wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej oraz jednostkach badawczo-rozwojowych. W roku 2006 konieczna będzie zmiana planu finansowego funduszu umożliwiająca przekazanie świadczeniodawcom dodatkowych środków finansowych na wzrost wynagrodzeń od 1 października 2006 r.
zawierające umowy z NFZ samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej oraz jednostki badawczo-rozwojowe, które zobowiązane będą do przekazania dodatkowych środków finansowych na podniesienie wynagrodzeń pracowników,
pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz jednostek badawczo-rozwojowych zawierających umowy z NFZ, którym zostaną podniesione wynagrodzenia.


1. Wpływ przedmiotowej regulacji na dochody i wydatki budżetu i sektora publicznego.
Wejście w życie przedmiotowego projektu ustawy nie będzie miało wpływu na dochody i wydatki budżetu państwa i budżety jednostek samorządu terytorialnego.
Narodowy Fundusz Zdrowia zobowiązany będzie zarezerwować środki przeznaczone na wzrost wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej oraz jednostkach badawczo-rozwojowych w wysokości około 3 750 000 000 zł. Dodatkowo w 2006 r. Narodowy Fundusz Zdrowia będzie zobowiązany przekazać środki finansowe w wysokości około 937 500 000 zł. Ilość środków finansowych koniecznych do sfinansowania wzrostu wynagrodzeń oszacowana została w oparciu o przeprowadzoną w śród wszystkich działających na terenie kraju samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej ankietę, w której podmioty te wskazały wysokość wydatków poniesionych przez nie w 2005 r. na wynagrodzenia pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę oraz osób wykonujących na ich rzecz zawody medyczne na podstawie umów cywilnoprawnych. W ankiecie wykazano również dane na temat wysokości przychodów poszczególnych sp zoz-ów. Dane dotyczące wysokości wynagrodzeń obejmowały wszystkie koszty ponoszone przez pracodawców w związku z wypłatą wynagrodzeń z podziałem na poszczególne zakresy świadczeń kontraktowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.


2. Wpływ przedmiotowej regulacji na ochronę zdrowia ludności.
Wejście w życie projektowanej ustawy spowoduje podniesienie jakości udzielanych świadczeń zdrowotnych.

3. Wpływ przedmiotowej regulacji na rynek pracy
Wejście w życie przedmiotowej regulacji wpłynie na podniesienie wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej oraz jednostkach badawczo-rozwojowych zawierających umowy z NFZ, tym samym przyczyni się do stabilizacji oraz utrzymania na pożądanym poziomie zatrudnienia w tych zakładach opieki zdrowotnej.

4. Wpływ regulacji na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość, w tym na funkcjonowanie przedsiębiorstw
Wejście w życie przedmiotowego projektu ustawy zwiększy konkurencyjność samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz jednostek badawczo rozwojowych zawierających umowy z NFZ w skutek zwiększenia wysokości środków finansowych przekazywanych na ich rzecz przez NFZ. Zwiększenie konkurencyjności tych zakładów wiązać się będzie również z podnoszoną, w wyniku zwiększenia przekazywanych wysokości środków finansowych, jakością świadczeń zdrowotnych.

5. Wpływ regulacji na sytuację i rozwój regionów.
Wejście w życie przedmiotowego projektu ustawy nie będzie miało bezpośredniego wpływu na rozwój regionów.

6. Konsultacje społeczne
Założenia projektu ustawy opracowane były we współpracy z członkami Trójstronnego Zespołu ds. Ochrony Zdrowia, tj. reprezentatywnymi w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080, z późn. zm.) związkami zawodowymi i organizacjami pracodawców, przy udziale przedstawicieli Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych.
Założenia projektu ustawy opracowane były również konsultowany z innymi niż ww. związkami zawodowymi, organizacjami pracodawców oraz podmiotami funkcjonującymi w ochronie zdrowia.

Komentarze

Oceń artykuł

Średnia ocen: 0 / 5. Ilość głosów: 0

Bądź pierwszym, który oceni wpis

8148 artykułów

O autorze

Czynny zawodowo specjalista w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej terapii. Były członek Okręgowej i Naczelnej Izby oraz delegat na Zjazd Krajowy samorządu zawodowego. Założyciel Ogólnopolskiego Portalu oraz Gazety Pielęgniarek i Położnych.
Artykuły
Zobacz także
Aktualności

Stoły zabiegowe z elektryczną regulacją – jak mogą ułatwić codzienną pracę medykom?

3 min czytania
Stół zabiegowy to wyspecjalizowane wyposażenie medyczne, wykorzystywane w wielu dziedzinach. Ich głównym zadaniem jest ułatwienie przeprowadzania badań diagnostycznych, różnego rodzaju zabiegów, masaży,…
AktualnościWynagrodzenia pielęgniarek

Pielęgniarki – petycja w sprawie dodatku stażowego i nagrody jubileuszowej.

2 min czytania
Sprawa dodatku stażowego i nagród jubileuszowych dla pielęgniarek i położnych… Do sejmowej komisji ds. petycji wpłynęła petycja w zakresie określenia, że do…
AktualnościSzkolenia pielęgniarek i położnych

Pielęgniarki - władze izby pielęgniarek miały posiedzenia w Collegium Humanum.

1 min czytania
Współpraca izby pielęgniarek z Collegium Humanum… W dwóch artykułach redakcyjnych Ogólnopolskiego Portalu Pielęgniarek i Położnych informowaliśmy czytelników o współpracy władz izby pielęgniarek…
Komentarze