Najpierw powinniśmy przanalizować treść podstawowej regulacji prawnej, w której jest mowa o dodatku za…..no i właśnie zaczynają się już problemy!  Tym aktem prawnym, który reguluje interesującą nas materię jest ustawa o zakładach opieki zdrowotnej.  Warto ją dla pełnego obrazu sytuacji zacytować:

USTAWA
z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej.
(Dz. U. Nr 91, poz. 408)

Ostatnia zmiana: Dz. U. Nr 220, poz. 1600  z  2006 r.

– wyciąg –

Art. 32ł. 1. Pracownikom wykonującym zawód medyczny zatrudnionym w zespole wyjazdowym pogotowia ratunkowego (pomocy doraźnej) przysługuje dodatek w wysokości 30% stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego za każdą godzinę pracy.

2. Pracownikom wymienionym w ust. 1 zatrudnionym w pogotowiu ratunkowym (pomocy doraźnej) poza zespołem wyjazdowym przysługuje dodatek w wysokości 20% stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego za każdą godzinę pracy.

Tyle ustawa. Wielu prawników podkreśla, że przepis ten jest niejasny. Jedno jest pewne, że odnosi się on do pracowników zakładów opieki zdrowotnej prowadzonej w formie pogotowia ratunkowego.  Nas interesuje zwłaszcza punkt drugi wyżej cytowanego Art. 32ł.

’2. Pracownikom wymienionym w ust. 1 zatrudnionym w pogotowiu ratunkowym (pomocy doraźnej) poza zespołem wyjazdowym przysługuje dodatek w wysokości 20% stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego za każdą godzinę pracy.’

Takie sformuowanie pozwala na różne interpretacje.

Jedni prawnicy stoją na stanowisku, że ten punkt określa wymóg uzyskania ’dodatku w wysokości 20% stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego za każdą godzinę pracy, zatrudnionym w pogotowiu ratunkowym od zatrudnienia w dziale (pomocy doraźnej). Taką treść tego punktu, można interpretować jako uszczegółowienie tego zapisu przez ustawodawcę, który powoduje, że dodatek należy się pracownikom pogotowia ratunkowego, ale pracujacym tylko w pomocy dorażnej. Czyli ten zapis wyklucza przyznanie dodatku np. pielęgniarce pracującej w przychodni zakładowej – medycyny pracy – pogotowia ratunkowego /nie jest to pomoc doraźna/. W wyżej cytowanych zapisach nie ma mowy o pracownikach szpitalnych oddziałów ratunkowych.

Inni prawnicy przyjmiemują interpretację, że punkt drugi Art. 32ł. dotyczy pogotowia ratunkowego i pomocy dorażnej.

Takie podejście zmienia postać rzeczy.

Warto zajrzeć do orzecznictwa w interesujacym nas zagadnieniu. Uchwała Sadu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1987 r. (III PZP 26/1987) dotyczyła podobnego zagadnienia. To orzeczenie zostało wydane jeszcze przed ustawą o zakładach opieki zdrowotnej, która powstała w 1991 roku, ale warto z tym orzeczeniem się zapoznać. Otóż Sąd Najwyższy rozpatrywał właśnie sprawę pielęgniarek, które domagały sie przyznania dodatku za pracę w oddziale wojewódzkiej stacji pogotowia ratunkowego. Podstawą ich roszczeń było zarządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 15 grudnia 1981 r. w sprawie wynagrodzenia za dyżury zakładowe i za gotowość do pracy oraz za pracę w pomocy doraźnej (Dz. Urz. MZiOS z 1982 r. Nr 3, poz. 14 ze zm.), którego § 3 ust. 3 wywołał wątpliwość Sądu Wojewódzkiego. Brzmiał on w następujacy sposób:

’Pracownikom średniego personelu medycznego za pracę w zespole wyjazdowym oraz poza zespołem wyjazdowym w oddziale (dziale) pomocy doraźnej (pogotowiu ratunkowym) przysługuje dodatek w wysokości 10% uposażenia zasadniczego za godzinę pracy’.

Jakże ten zapis jest podobny do art. 32ł obecnie obowiazującej ustawy o zakładach opieki zdrowotnej.

Sąd Najwyższy stwierdził: