„Dzwoni pielęgniarka z oddziału, że trzeba krew przetoczyć zgodnie z planem”.
Posiedzenie – w dniu 9 września 2025 roku – sejmowej podkomisji stałej do spraw organizacji ochrony zdrowia, w sprawie informacji ministra zdrowia na temat stanu obecnego i perspektywy rozwoju dyscyplin internistycznych w Polsce.
Specjalista chorób wewnętrznych z Kliniki Pulmonologii II Katedry Chorób Wewnętrznych Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Łodzi Tomasza Karauda:
Dziękuję bardzo pani przewodnicząca. Dziękuję bardzo za zaproszenie. To jest ogromny zaszczyt. Już skracając, tak mniej więcej wygląda interna. Zobaczcie państwo jaka jest tu zachowania możliwość prywatności dla pacjenta. To wszystko się dzieje na środku. Nie wskazuję już, które szpitale itd., natomiast przechodzę do krótkiej opowieści.
Jeden ze szpitali powiatowych, który wspieram już od blisko 10 lat. Opowiem, jak to wygląda na dyżurze, bo to jest może najbardziej obrazowe. Dojeżdżam na godzinę 15.00 i tam już czeka na mnie trzech pacjentów na SOR. Wiem, że do godziny 19.00 będę miał jeszcze 12, często 13 skierowań. Czyli łącznie 15 pacjentów, w przypadku których ja muszę zdecydować o tym, co się dzieje. Jestem jedynym lekarzem. Na górze mam 84 łóżka dla chorych i dwie tak zwane erki.
Schodzę do takiego pacjenta, który przyjeżdża do SOR. Oczywiście ma stan zagrożenia życia. Jedni muszą czekać, drudzy nie. Triażuję ich sam. Decyduję, który z nich wymaga… W trakcie diagnostyki to jest pacjent, z którym muszę zebrać wywiad, zbadać go, zaplanować badania, później te badania zinterpretować i zdecydować, czy on musi zostać w domu, czy ma być przyjęty.
Jeżeli ma zostać w domu, muszę mu całą kartę przygotować wraz z lekami, zaleceniami, skierowaniami do specjalistów itd. Jeżeli ma być przyjęty, to muszę rozważyć leki, interakcje międzylekowe, wziąć odpowiedzialność, „zalekować” go i znaleźć dla niego właściwe miejsce na górze. Zajmuję się jednym pacjentem. Staram się go uratować.
W tym czasie dostaję telefon od pielęgniarek na górze, że pacjent wchodzi w obrzęk płuc. Muszę lecieć na górę, opanować stan zagrożenia życia.
Na górze już dostaję telefon z SOR-u, że niecierpliwą się pacjenci, którzy są na dole, więc muszę zbiec na dół. Dzwoni pielęgniarka z oddziału, że trzeba krew przetoczyć zgodnie z planem. Często toczę 3 czy 4 jednostki krwi, czasami jeszcze płytki i schodzę do oddziału.
W skrajnych przypadkach zdarzało się tak, że reanimowałem pacjenta i po prostu otwierało się to poszycie, które ma zachować jakąś prywatność dla pacjenta. Pacjentka, która długo oczekiwała – była w takim stanie, że mogłem pozwolić jej czekać – odsłoniła tę kotarę.
Mówię – czy pani widzi, co się dzieje?
Reanimujemy pacjenta. A ona pyta mnie, czy to długo jeszcze potrwa, bo czeka już ileś godzin.
Gdy człowiek schodzi po takim dyżurze to na kolejny dzień nie pamięta jak się nazywa. Gdy ktoś pyta, czy być internistą, to musi wiedzieć, że z takim bagażem musi się mierzyć.
Chyba, że mamy dobrą obsadę w szpitalu – bo pewnie szpital szpitalowi jest nierówny – gdzie na tylu pacjentów powinno być 1–2 lekarzy na górze i jeden w SOR-ze do konsultacji. Ponieważ jednak ten problem kadrowy cały czas się pogłębia, jakby coraz mniej ludzi musi opanować coraz bardziej nabrzmiały problem. Dziękuję za zaproszenie i możliwość przedstawienia sytuacji z jednego ze szpitali.
źródło: sejm.gov.pl
