Obejrzałam film "Bogowie". A jaki jest świat pielęgniarek pracujących razem z nimi? Zapewniam, że jeszcze gorszy. Obcowanie na co dzień z bogami nie jest łatwe.
Przeczytałam książkę Pawła Reszki ("Mali bogowie" – przyp. Redakcji). Czy mnie zaskoczyła? Zdziwiła? Absolutnie nie. Nie znalazłam w niej, dla mnie, pielęgniarki anestezjologicznej, niczego zaskakującego. Nawet tytuł trafny… Film z Tomaszem Kotem, jego popularność, tłumy 
w kinach – film o życiu prof. Religi był pierwszym przekazem dla niemedycznych, uchylającym drzwi do "boskiego świata". Na seans wybrałam się z rodziną. Moi Panowie, tak jak reszta publiczności, po zapaleniu światła siedzieli przez chwilę w milczeniu… Potem były pytania… Przyznaję, miałam mieszane uczucia, dla mnie to wpuszczenie obcych do mojego świata, do przeżyć, których nikt poza mną i medycznymi nie doświadcza. Scena, w której zespół operacyjny pali papierosa, trzymając go w narzędziach, była zdradzeniem pewnej tajemnicy… Robimy w swojej pracy wiele rzeczy, szczególnie na blokach operacyjnych i intensywnych terapiach, które mogą wydawać się odarte z człowieczeństwa. I z tym sami musimy się uporać, nasze psychiki muszą sobie znaleźć jakiś wentyl bezpieczeństwa, żeby nie zwariować… A może… wszyscy jesteśmy po trosze wariatami? Może decydując się na takie zawody, w takich specjalizacjach, sami z góry skazujemy na porażki nasze małżeństwa, rodziny, zdrowie? Może, żeby mieć nalepkę BOGA, trzeba mieć w sobie coś z pogranicza psychopatii? A może to zwykłe czerpanie życia z adrenaliny? Czy ciągła walka ze śmiercią czyni nas cyborgami bez uczuć? Nie mam pojęcia… Wiem tylko, że mojego świata nie zrozumie nikt, kto w nim nie bywa, nie spędza czasu, nie żyje. Sama go czasem nie rozumiem. Książka pokazuje świat medyków z ich perspektywy. Świat lekarzy. Ciężki świat. Taki jest… A jaki jest świat pielęgniarek pracujących razem z nimi? Zapewniam, że jeszcze gorszy 🙂 – obcowanie na co dzień z bogami nie jest łatwe 🙂 Bo bogowie, to w gruncie rzeczy ludzie, którzy swoją 
znieczulicą odgradzają się od pacjentów, ale frustracje wyładowują na wszystkich, którzy akurat są pod ręką. Przekonanie o swojej boskiej doskonałości często nie pozwala im na korzystanie z doświadczenia i wiedzy mniej boskiej, pielęgniarskiej części zespołu… Bardzo dobrze, że społeczeństwo dostało taką książkę, taki film. Może choć trochę zmieni to stereotypy, pozwoli na zrozumienie ciężkiej pracy. Świetnie pokazane mechanizmy znieczulicy, zmieniające się podejście do człowieka, emocjonalna strona pracy, system funkcjonowania w polskiej ochronie zdrowia. Funkcjonowania. Bo nauczyliśmy się w tym bagienku funkcjonować, nie pracować, wspólnie taplamy się w błotku, obrzucając się nim wzajemnie… Czytaj dalej…
