Sąd o dodatku zembali. Poruszone ważne kwestie…
Z uzasadnienia wyroku (prawomocnego!) sądu okręgowego z września 2018 roku:
Odnosząc się do spornej wysokości odprawy pieniężnej Sąd Rejonowy wyjaśnił, że zgodnie z art. 8 ww. ustawy, w przypadku powódki powinna ona przysługiwać w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia, które ustala się według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a jej wysokość nie może przekraczać kwoty 15-krotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, obowiązujących w dniu rozwiązania stosunku pracy. Sąd I instancji zaznaczył, że w oparciu o powyższe przepisy pozwany wyliczył należną powódce kwotę na 3193,58 zł (jeden miesiąc), a wcześniej na 3198,69 zł, natomiast powódka wyliczyła swoje świadczenia przy uwzględnieniu tej kwoty, ale wskazała, że nie kwestionuje pierwszej wysokości, w efekcie czego Sąd Rejonowy przyjął do wyliczeń pierwszą kwotę. Jednocześnie Sąd Rejonowy zaznaczył, że wyliczona przez pracodawcę należność nie uwzględniała, gdy chodzi o odprawę tzw. dodatku stanowiącego należne powódce wynagrodzenie, czego pozwany nie akceptował w wysokości 668 zł (jeden miesiąc), wobec czego spornym było to czy należna powódce odprawa winna uwzględniać powyższe świadczenie. Akcentując, że pozwany nie kwestionował samej wysokości spornego dodatku, Sąd Rejonowy wyjaśnił, że podstawą przyznania tego świadczenia są przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z 8.09.2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz.U. 2015 r., poz. 1400 ze zm.), którymi – wraz ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem z 14.10.2015 r. (Dz.U. poz. 1628, tj. z 2016 r. poz. 1146), zagwarantowano wzrost wynagrodzeń pielęgniarek i położnych w 2015 r. oraz kolejnych latach i uregulowano procedurę przyznawania tych podwyżek (§2 ust.4-5 ww. rozporządzenia), której zasadniczym elementem było porozumienie zawierane ze związkiem zawodowym zrzeszającym wyłącznie pielęgniarki i położne określające szczegółowe zasady podziału przekazanych środków na wynagrodzenie pielęgniarek i położnych, na podwyżki. Sąd Rejonowy powołując się na ust.3 pkt 1 i ust.4 §2 ww. rozporządzenia, wywodził, że powódce przysługuje sporny dodatek, argumentując, że nie jest sporne, że zostało zawarte porozumienia gwarantujące wzrost wynagrodzenia i przyznano stosowną kwotę, która – również zgodnie z w/w przepisami – ulegała stosownemu wzrostowi, jednocześnie akcentując, że świadczenie to, choć zwane dodatkiem z uwagi na zasady jego przydziału oraz sposób finansowania z NFZ, zapewnia oraz gwarantuje wzrost wynagrodzenia pielęgniarek i położonych, i jest przeznaczane na ich wynagrodzenia, wobec czego stanowi podwyżkę wynagrodzenia, które pielęgniarkom i położnym wypłaca pracodawca, nie zaś inny podmiot. W konkluzji Sąd Rejonowy stwierdził, że wbrew błędnemu stanowisku pozwanego w świetle powołanych przepisów sporne świadczenia jest wynagrodzeniem za pracę powódki, akcentując, że we wcześniejszym okresie pozwany wypłacał świadczenia z uwzględnieniem przedmiotowego dodatku, wobec czego obecnie nie ma podstaw, aby nie traktować ich jako wynagrodzenia za pracę, które powódka otrzymywała podwyższone w każdym miesiącu, w różnych kwotach z racji dalszego jego wzrostu, a które to wynagrodzenie wpływa na wysokość odprawy wypłacanej w wysokości wynagrodzenia czy innych świadczeń.
W ocenie Sądu Rejonowego nie można pozbawiać powódki należnej jej z mocy przepisów podwyżki wynagrodzenia, która winna być uwzględniona w wysokości odprawy z tego tytułu. Odprawa powinna obejmować całe wynagrodzenie pracownika, w tym jego podwyżkę przyznaną stosownie do powołanych przepisów, które wprost stanowią o wzroście wynagrodzenia pielęgniarek i położnych. W efekcie Sąd Rejonowy uwzględnił również w wysokości odprawy pełne wynagrodzenie powódki, w tym z tytułu podwyżki zwanej dodatkiem, której wysokości pozwany nie zakwestionował, a która była jedynie sporną w zakresie wysokości tego świadczenia. W rezultacie Sąd Rejonowy uznał, że bezprzedmiotowym był wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka odnośnie zasad wyliczenia tego świadczenia, gdyż spornym było samo doliczenie dodatku, a więc świadczenia, o które wzrastało wynagrodzenie powódki, akcentując, że wniosek ten wpływałby na wydłużenie postępowania. Sąd Rejonowy stwierdził, że co do zasadności uwzględniania przedmiotowego świadczenia w wyliczaniu odprawy świadek nie był uprawniony do złożenia zeznań, gdyż o tym decydują przepisy prawa, a spór dotyczył w istocie interpretacji przepisów prawa. W konsekwencji Sąd Rejonowy odnośnie odprawy orzekł, jak w wyroku, oddalając nieznacznie żądanie pozwu w pozostałym zakresie.
Zobacz jak ostatecznie Sąd Okręgowy orzekł w przedmiotowej kwestii – Sąd Okręgowy: od dodatku zembali dla pielęgniarek odprowadzany był ZUS, więc pielęgniarkom należy wypłacać…
Wybrał: Mariusz Mielcarek
