Praktyka zawodowa a odpowiedzialność zawodowa

Redakcja Ogólnopolskiego Portalu Pielęgniarek i Położnych przytacza fragmenty uzasadnienia do wyroku sądu w sprawie zadośćuczynienia dla pacjentki, która doznała urazu na skutek upadku z wózka inwalidzkiego. W trakcie zdarzenia osobami asystującymi pacjentce byli: pielęgniarka oraz sanitariusz.

Publikacja uzasadnień do wyroków sądu w zakresie odpowiedzialności zawodowej pielęgniarek przez pielegniarki.info.pl ma na celu ostrzeżenie pielęgniarek przed sytuacjami, które mogą stać się początkiem zawodowych kłopotów i skończyć się na poważnych zarzutach. Dlatego warto być przezornym i w miarę możliwości czasowych przeanalizować uzasadnienia wyroków pod kątem odpowiedzialności zawodowej pielęgniarki. Orzeczenia dostępne w aktualnościach pielegniarki.info.pl w dziale pt. orzecznictwa sądowe.

W świetle uzasadnienia wskazanego wyroku Sąd I instancji ustalił, że 34-letnia powódka trafiła do pozwanego szpitala z powodu osłabienia i krwawienia z nosa utrzymującego się kilka dni. Zdiagnozowano u niej niedokrwistość pokrwotoczną spowodowaną krwawieniem z przewodów nosowych. Stan ten zagrażał życiu powódki. Powódce trzykrotnie przetoczono krew. U powódki występował niedobór żelaza. Tego dnia powódka miała zostać na diagnostykę, ale poczuła się słabo i omdlała, tracąc przytomność. Pielęgniarka przetransportowała ją na izbę przyjęć, gdzie położono ją na łóżku.

Gdy stan pacjentki się ustabilizował, posadzono ją na wózku inwalidzkim.

Sanitariusz wiózł powódkę z powrotem na salę, na której leżała podczas pobytu w szpitalu. Razem z nim szła pielęgniarka.

W pewnej chwili pacjentka poczuła się słabo, wykonała ruch jakby chciała wstać z wózka i osunęła się na lewą stronę uderzając o podłogę brodą, mimo podtrzymania przez sanitariusza i pielęgniarkę. Powódka po upadku straciła przytomność. Następnie została podniesiona przez sanitariusza i pielęgniarkę i przewieziona na salę, na której leżała, gdzie położono ją do łóżka.

Powódka była osłabiona, ale mobilna w obrębie oddziału. Nie mdlała w czasie transportu, stwierdzono, że jest w dobrym kontakcie.

Informacje, że powódka mdlała wcześniej, uzasadniałyby jej transport na łóżku w pozycji leżącej, a nie na wózku.

Powódka po upadku miała konsultację chirurgiczną u chirurga szczękowego, laryngologiczną i neurologiczną, wykonano jej tomografię komputerową głowy i twarzoczaszki. Stwierdzono, że widoczne są w jamie ustnej złamania korony zębów 16., 25., 27., 44. i 46. W związku z urazem żuchwy zalecono powódce dietę miękką papkowatą, leczenie przeciwbólowe, zimne okłady okolicy lewego stawu skroniowo-żuchwowego, utrzymanie leczenia hematologicznego, rozważenie założenia tamponady tylnej nosa; wskazano także, by mówiła jak najmniej.

W związku z wypadkiem powódce założono szwy pojedyncze na brodzie i założono opatrunek. Wskazano, że złamanie żuchwy nie wymaga leczenia operacyjnego. Kontynuowano leczenie z powodu krwawienia z nosa. Po powrocie na oddział powódka trafiła do sali intensywnego nadzoru, gdzie założono jej na kilka dni cewnik w związku z omdleniem. Powódka pozostawała na płynnej diecie szpitalnej, ale ponieważ cierpiała na niedokrwistość, partner dowoził jej płynne drinki witaminowe. Pacjentka robiła zalecone okłady lodowe zamrożoną butelką, pielęgniarki dawały jej też specjalne wkłady mrożące. (…)

W wyniku szczegółowej analizy ustaleń faktycznych co do skutków zdarzenia, której powtarzanie obecnie jest najzupełniej zbędne, Sąd Rejonowy przyjął, że w następstwie zdarzenia pacjentka doznała krzywdy znaczącej, której nie można uznać za błahą, zaś w tych okolicznościach za sumę odpowiednią tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przyjąć należało 24.000 zł. (…)

W zakresie odszkodowania pacjentka przedstawiła żądanie zwrotu: 13.500 zł jako koszt implantów trzech uszkodzonych zębów, 595 zł poniesionych kosztów wizyt stomatologicznych, 48 zł za zdjęcie RTG, 40 zł za znieczulenie przy ekstrakcji, 1.000 zł za wyżywienie w postaci diety płynnej papkowatej, 100 zł za leki przeciwbólowe, 984 zł poniesionych kosztów pomocy osoby trzeciej, 747,53 zł jako utracone zarobki, 229,85 zł kosztów dojazdów do placówek medycznych oraz poniesione koszty reprezentacji w postępowaniu likwidacyjnym na etapie przedsądowym – 3.600 zł.

Sąd I instancji spośród przedstawionych żądań, ograniczył wysokość zwrotu kosztów implantów do 3.000 zł, oddalił w całości żądanie zwrotu 1.000 zł wskazywanego jako koszty diety, a także 984 zł jako kosztów pomocy osób trzecich. Zmniejszono również wymiar odszkodowania za utracony zarobek, do 207,24 zł. Nie podzielono poglądu co do zasadności kosztów dojazdu w dochodzonej wysokości, ograniczając zasądzoną z tego tytułu sumę do 10,43 zł. Nie uznano również za zasadne zasądzenie zwrotu kosztów pełnomocnika na etapie przedprocesowym. Ogólnie tytułem odszkodowania uznano za zasadne zasądzenie 4.000,67 zł. (…)

W okolicznościach sprawy stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy skrupulatnie, opierając przy tym swoje rozważania nie na uwagach ogólnych, lecz na skonkretyzowanych okolicznościach wywodzonych z poczynionych wcześniej ustaleń faktycznych, przeanalizował kwestię rozmiaru krzywdy, co doprowadziło tenże Sąd do przekonania o zasadności zasądzenia tytułem zadośćuczynienia 24.000 zł. Podobnie jak krzywda, nie jest to kwota błaha, a Sąd Okręgowy w obecnym składzie nie uznaje iżby doszło do wystąpienia kryterium rażącego zaniżenia owej sumy. Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tej mierze musi się ostać.

Sąd Okręgowy nie podziela również oceny skarżącej co do zasadności zarzutu VII. W zakresie przedmiotowym tego zarzutu Sąd I instancji przekonująco zwrócił uwagę, że nic nie wskazuje na to, by powódka wymagała szczególnej pomocy: nie była ona osobą nieporadną, miała świadomość przysługujących jej uprawnień oraz wiedziała, jakie czynności podjąć dla ich egzekucji. Tym samym prawidłowa jest konstatacja Sądu Rejonowego, że ani względy dotyczące powódki, ani też charakter sprawy, nie wskazują na konieczność skorzystania z pomocy profesjonalisty na tym etapie – przedsądowym – dochodzenia naprawienia szkód.

Zasadnym w części okazał się natomiast zarzut VIII. Przy prawidłowych ustaleniach faktycznych co do stawek za poszczególne etapy procedury leczniczej, błędnie Sąd I instancji pominął w procesie subsumpcji, że odtworzenie zęba w wykorzystaniu procedury implantowej obejmuje dwie części. W swojej – niestety – piątej opinii biegły stomatolog wskazał rzeczywiste ceny i takie też zostały ujęte w ustaleniach faktycznych. Natomiast błąd Sądu Rejonowego dotyczył ustalenia wysokości szkody, a więc stosowania do prawidłowych ustaleń faktycznych normy art. 361 § 2 k.c., zatem prawa materialnego. Powódka domaga się w apelacji podwyższenia odszkodowania o 1.750 zł i w tym zakresie zmiana wyroku okazała się konieczna (art. 386 § 1 k.p.c.).

Z uwagi na zmianę rozstrzygnięcia co do żądania głównego, a także zgłoszenia zarzutu w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu w I instancji, konieczne okazało się dokonanie przeliczeń w zakresie kosztów procesu. Powódka dochodziła łącznie: 20.000 zł + 17.244,38 zł + 8.000 zł (rozszerzenie powództwa) = 45.244,38 zł, zaś w ramach postępowania winna być uznana za wygrywającą proces co do: 16.000 zł + 13.750,67 zł = 29.750,67 zł. (…)

źródło: orzeczenia.ms.gov.pl