Fragmenty uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego
Decyzją z dnia 29 czerwca 2015 roku znak: (…) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił M. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
M. P. złożyła odwołanie od tej decyzji. Podała, że od kilku lat cierpi na postępujące zaburzenia pamięci. Rozpoznano u niej otępienie typu alzheimerowskiego. Nie jest zdolna do pracy. Z uwagi na zaniki pamięci stanowi zagrożenie dla siebie i osób trzecich, w tym pacjentów którymi opiekuje się jako pielęgniarka w szpitalu.
Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o jego oddalenie podnosząc, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 22 czerwca 2015 roku stwierdziła, iż skarżąca nie jest niezdolna do pracy.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Ubezpieczona M. P. urodziła się (…). Posiada wykształcenie średnie ogólne. Dotychczas pracowała wyłącznie jako pielęgniarka. Ostatnio podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia jako pielęgniarka w (…) Szpitalu Wojewódzkim w G. od 1.09.1987 roku do 6.03.2015 roku. W dniu 2.04.2015 roku wystąpiła z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Komisja Lekarska ZUS w Z. orzeczeniem z dnia 22.06.2015 roku stwierdziła, że skarżąca nie jest niezdolna do pracy.
Uchwałą z dnia 19.12.2015 roku nr (…) Okręgowa Rada (…) i(…) (…) w G. zawiesiła prawo wykonywania zawodu pielęgniarki M. P..
M. P. cierpi na otępienie typu Alzheimerowskiego. Poziom sprawności intelektualnej ulega ciągłej deterioracji do poziomu pogranicza upośledzenia umysłowego. Stwierdzono znacznie nasilone psychologiczne wskaźniki organicznego uszkodzenia u.o.n., systematyczny spadek sprawności funkcji uwagi, pamięci wzrokowej, słuchowej, orientacji przestrzennej, znaczne zaburzenia w sferze percepcyjno – ruchowej, uwadze, bezpośredniej pamięci obu modalności. Zaburzenia pamięci operacyjnej oraz koncentracji i uwagi dowolnej powodują, iż nie jest ona w stanie wyuczyć się wykonywania innych czynności zawodowych, nawet poniżej swoich kwalifikacji zawodowych. Skarżąca wymaga opieki, nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji, nie potrafi samodzielnie funkcjonować, wywiązywać się z prostych obowiązków domowych. Nie opuszcza domu, nie potrafi zrobić zakupów. M. P. jest całkowicie niezdolna do pracy okresowo od 2.04.2015 roku do 1.04.2018 roku.
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2017.1383; zwana dalej ustawą), niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust.1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). W myśl zaś art. 14 ust. 3 w/w ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.
Stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej 
pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ust. 2. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 3. Ust. 3. Niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu. Ust. 3a. Jeżeli osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1a i 1b, w przypadku dalszego stwierdzenia niezdolności do pracy orzeka się niezdolność do pracy na okres do dnia osiągnięcia tego wieku. Ust. 4 tego przepisu stanowi zaś, iż zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy.
(…)
W myśl zaś art. 14 ust. 3 ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.
W sprawie ustalić należało, czy ubezpieczona jest niezdolna do pracy, jeśli tak to od kiedy i na jaki okres, czy jest to niezdolność częściowa czy też całkowita.
W celu wyjaśnienia powyższych spornych okoliczności na podstawie art. 278 § 1 K.p.c. należało zasięgnąć opinii biegłych sądowych: psychologa oraz lekarzy: neurologa i lekarza medycyny pracy.
Ostatecznie spór w sprawie sprowadzał się do ustalenia w jakim stopniu i na jaki okres skarżąca jest niezdolna do pracy. Wszyscy bowiem biegli sądowi uznali M. P. za niezdolną do pracy, przy czym biegli sądowi: lekarz neurolog J. W. i psycholog D. F. stwierdzili, iż jest ona częściowo niezdolna do pracy, natomiast biegli sądowi: lekarz medycyny pracy R. G. i psycholog D. S. uznali, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy, przy biegła psycholog uznała, iż niezdolność tą należy ustalić na okres 3 lat zaś biegła lekarz medycyny pracy – na okres 1 roku.
Opinii biegłej sądowej psycholog D. S. sąd nadał przymiot wiarygodności w całości. Biegła ta w sposób jasny i przekonujący wskazała powody swoich twierdzeń. Przede wszystkim zaś wydała ona opinię w oparciu o cały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w tym zeznania świadków: lekarza F. W. i A. P., którzy opisali sposób funkcjonowania ubezpieczonej w zakładzie pracy i w życiu codziennym oraz wpływ schorzenia na sposób tego 
funkcjonowania. Sąd w całości dał wiarę zeznaniom tych świadków nie znajdując żadnych podstaw by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Świadek F. W. przez wiele lat jako lekarz pracował na jednym oddziale z odwołującą, często spotykał ją na oddziale z racji kontaktów służbowych, a zatem posiada wiedzę o jej problemach w wykonywaniu obowiązków służbowych. Jest osobą obcą dla odwołującej. Świadek A. P. jest mężem ubezpieczonej, małżonkowie mieszkają razem. W ocenie sądu w sposób szczery zeznał on o problemach w wykonywaniu codziennych życiowych obowiązków przez skarżącą albowiem spędzając w nią każdy dzień ma możliwość obserwowania zachowań żony, które opisał jako chaotyczne, dziwaczne, roztargnione, wskazując na coraz większe problemy z jej pamięcią. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów przeciwnych, które podważałyby prawdziwość zeznań tych świadków. Niewątpliwie zeznania świadków wskazujące na brak możliwości samodzielnego wykonywania obowiązków służbowych oraz samodzielnej egzystencji, pokrywają się z opinią biegłej D. S., która wprost wskazuje, iż skarżąca wymaga opieki, nie potrafi samodzielnie funkcjonować ani też wywiązywać się z prostych obowiązków domowych. Nadto biegła ta podkreśliła, iż zaburzenia pamięci operacyjnej oraz koncentracji i uwagi dowolnej powodują, iż nie jest ona w stanie wyuczyć się wykonywania innych czynności zawodowych, nawet poniżej swoich kwalifikacji zawodowych. Sporządzona przez biegłą D. S. opinia uznana została przez sąd za przekonującą i stanowiącą podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.
(…)
Wobec powyższego, na podstawie art. 477 14 § 2 K.p.c., należało zmienić sporną decyzję i przyznać odwołującej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.
Wybrał: Mariusz Mielcarek
