Szpital w związku z pozwem skierowanym przez pielęgniarki usunął je z listy specjalistek przedkładanych do Narodowego Funduszu Zdrowia…
Ogólnopolski Portal Pielęgniarek i Położnych przedstawia pierwszy artykuł dotyczący uzasadnienia do wyroku Sądu Okręgowego, który rozpatrywał apelację 57 pielęgniarek z tytułem magistra oraz specjalisty a których pracodawca nie zaszeregował do drugiej grupy siatki płac.
Część pielęgniarek wystąpiło przeciwko pracodawcy z pozwem, w którym wniosło o zasądzenie kwoty 3.900 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje im zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV. Natomiast inna grupa pielęgniarek wniosła o zasądzenie na ich rzecz kwoty 8100 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6000 zł od dnia 01.07.2018 r do dnia zapłaty i od kwoty 2100 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że należała się im od dnia 25.10.2016 r zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.
W ustaleniach Sądu Rejonowego przywołano treść art. 11 2, 11 3, 18§ 3, 18 3a, 18 3b, 18 3c § 3, 18 3d Kodeksu Pracy (KP). Sąd uznał, iż pracodawca nie miał obowiązku zmiany pielęgniarkom stanowiska pracy i zaszeregowania. Wcześniejsze działania pozwanego szpitala co do pielęgniarek podnoszących kwalifikacje dokonywane były w innej sytuacji ekonomicznej, a więc inne była sytuacja faktyczna. Powódki podjęły dokształcały się z własnej inicjatywy. Sąd Okręgowy uznał, że pielęgniarki nie wskazały na czym polegać miałoby nierówne traktowanie, nie wskazały niedozwolonego kryterium dyskryminacyjnego.
Pielęgniarki wyrokowi Sądu Rejonowego zarzuciły:
1. obrazę prawa materialnego, tj. art, 18 3a § 1 k. p. i art. 18 3b § 1 i 2 k.p., przez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie przez Sąd, że pracodawca równo traktował powódki z innymi pracownikami szpitala w zakresie wypłacanego wynagrodzenia i świadczeń dodatkowych, w sytuacji wystąpienia obiektywnych przesłanek do uznania, iż były nierówno traktowane pod względem finansowym (brak podniesienia wysokości wynagrodzenia i zmiany stopnia zaszeregowania od dnia zawiadomienia pracodawcy, a dopiero od marca 2019 r., na skutek wytoczenia powództwa w Sądzie),
2. naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 18 3c k.p. poprzez jego błędną wykładnię, polegające na uznaniu, że nie doszło do dyskryminacji – pomimo tożsamej specyfiki pracy oraz uzyskanych kwalifikacji, nie zostały przez pracodawcę zaszeregowane jako specjalistki i nie uzyskały z tego tytułu wzrostu uposażenia (powódki dochodzą różnicy między wynagrodzeniem wypłaconym im, a wypłaconym innym pracownikom Spółki znajdującym się w analogicznej sytuacji),
3. obrazę prawa materialnego tj. art. 18 3d k.p. w zw. z art. 300 k. p., przez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie przez Sąd, że szkoda pielęgniarek nie występuje w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, pomimo zaistnienia przesłanek wystąpienia naruszenia przez pracodawcę zasady równego traktowania w zatrudnieniu,
4. obrazę prawa materialnego, tj. art 11 2 k. p. i art. 11 3 k. p. w zw. z art. 18 3a § 1 i 2 k. p. poprzez jego błędną wykładnię, polegające na uznaniu, że nie doszło do dyskryminacji powódek pod względem wysokości wynagrodzenia i stopnia zaszeregowania, w następstwie podniesienia kompetencji zawodowych i poszerzenia niezbędnej wiedzy praktycznej, podczas gdy brak uwzględnienia roszczenia powódek, (odmiennie od pracownic, które doszkalały się w okresie wcześniejszym – np. 2007-2009), po zawiadomieniu pozwanego przez pielęgniarki należy uznać jako krzywdzący i stanowi nierówne traktowanie w zatrudnieniu,
5. obrazę prawa materialnego, tj, art 11 2 k. p. i art.l1 3 k. p. przez jego błędną wykładnię, polegające na uznaniu, że nie doszło naruszenia przez pracodawcę zasady równego traktowania w zatrudnieniu, podczas gdy mając na względzie treść zeznań pielęgniarek, zeznania świadka (…), porównanie z sytuacją powódek, sytuacji pracownic szpitala w okresie np. 2007-2009, uzasadnione jest twierdzenie, że powódki nie były równo traktowane w zakresie wynagrodzenia za sporny okres objęty przedmiotowym postępowaniem,
6. naruszenia prawa procesowego mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 278 k.p.c. w zw. z art. 162 k.p.c. poprzez brak dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości w sytuacji kwestionowania przez pozwanego wysokości dochodzonego roszczenia powódek, co ma wpływ na ustalenie wysokości żądania powódek w sposób bezsporny,
7. naruszenia prawa procesowego mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym art. 386 § 4 k.p.c. poprzez nierozpoznanie istoty sprawy, którą jest występowanie nierównego traktowania w zatrudnieniu powódek z uwagi na brak zaszeregowania przez pozwanego jako specjalistki i brak uzyskania z tego tytułu wzrostu uposażenia, nieuwzględnieniu faktu ustalenia wysokości wynagrodzenia powódek w drodze porozumienia stron, przyznania powódkom, podwyżek w kolejnych latach, w związku z wytoczeniem powództwa przez nie,
8. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c., mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu przez Sąd sprzecznych ustaleń faktycznych ze zgromadzonymi dowodami, a w szczególności poprzez:
a) błędne przyjęcie, że zaproponowanie powódkom zmiany stanowiska pracy i podwyższenie wynagrodzenia od marca 2019 r. była wynikiem negocjacji i uznaniowej decyzji pracodawcy, podczas gdy dopiero wytoczenie powództwa w przedmiotowej sprawie (tj. zawisłej przed Sądem Rejonowym w Gorzowie Wlkp) przez powódki doprowadziło do przedstawienia propozycji, a w konsekwencji, do przyznania przez pozwanego wyższego wynagrodzenia od 2019 r. powódkom,
b) pominięcie dowodu z zeznań powódki (…) w zakresie faktów istotnych dla ustalenia nierównego traktowania w zatrudnieniu pielęgniarek,
c) błędne przyjęcie, że powódki nie wykazały, aby w spornych okresach ich wynagrodzenie kształtowało się poniżej średniej osób zajmujących równorzędne stanowisku powódek, podczas gdy brak podniesienia stopnia zaszeregowania pracownic na wyższy poziom, wpłynął na brak podniesienia realnego wynagrodzenia o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, co zostało dokonane (zmaterializował się ten wzrost) dopiero od marca 2019 r., w związku z wkroczeniem przez powódki powództwa w przedmiotowej sprawie,
d) błędne przyjęcie, że pozwany pracodawca nie kierował pielęgniarek na specjalizacje, nie wymaga! od nich podniesienia kompetencji na zajmowanych stanowiskach, ani nie obligował do ich odbycia, a ze strony bezpośrednich przełożonych pielęgniarek — tj. ordynatorów czy pielęgniarek koordynujących, nie było zgłaszane zapotrzebowanie na zatrudnienie specjalisty na danym oddziale, podczas gdy powódki były zobowiązane do odbycia szkoleń, a mając na względzie poprawę sytuacji przez koleżanki z pracy, które odbyły szkolenia np. w okresie 2007-2009, były przekonane co do zmiany stopnia zaszeregowania i wzrostu wynagrodzeń po zakończeniu specjalizacji,
e) błędne przyjęcie, że powódki były wykazywane w NFZ tylko w trakcie specjalizacji, podczas gdy były wykazywane także w okresie po podniesieniu kompetencji, co miało wpływ na ranking pozwanego szpitala, jednak na skutek wytoczenia powództwa przez powódki, zostały usunięte z listy specjalistek przedkładanych do NFZ przez pozwanego,
f) błędne przyjęcie, że pozwana spółka w 2019 r. zaproponowała powódkom zmianę stanowiska pracy i podwyższenie wynagrodzenia w wyniku negocjacji i uznaniowej decyzji pracodawcy, podczas gdy dopiero wytoczenie powództwa w przedmiotowej sprawie (tj. zawisłej przed Sądem Rejonowym w Gorzowie Wlkp.) przez pielęgniarki doprowadziło do przedstawienia propozycji, a w konsekwencji, do przyznania przez pozwanego wyższego wynagrodzenia od 2019 r. powódkom,
g) błędne przyjęcie, że powódki nie wykazały skutecznie, aby w takich samych (co u powódek) okolicznościach faktycznych, pracodawca część pracownic potraktował odmiennie od nich i dokonał zmiany stanowiska i podwyżki wynagrodzenia w sposób arbitralny i uznaniowy, podczas gdy np. w okresie 2007-2009 r, pracownice, uzyskały podniesienie stopnia zaszeregowania i wzrost wynagrodzenia, bez względu na sytuację ekonomiczną szpitala, a u powódek – w okresie objętym sporem, w analogicznej sytuacji faktycznej i prawnej, pracodawca podniósł kategorię zaszeregowania, zmienił stanowiska i wynagrodzenie od marca 2019 r. na skutek działań powódek (wytoczenie powództwa),
h) błędne przyjęcie, że pracownice, które zostały wskazane na rozprawie w dniu 25.02.2020 r, nie znajdowały się w analogicznej sytuacji faktycznej, jak powódki, albowiem sytuacja finansowa i organizacyjna pozwanego była odmienna, podczas gdy pod względem organizacyjnym przedstawiona grupa porównawcza (kontrolna) miała zbliżoną sytuację co powódki, tak pod względem stanowiska pracy , jak i aspektu wynagrodzeń,
9. obrazę prawa materialnego, tj. art. 471 k.c. w zw. z art 300 k. p. poprzez jego niezasadne niezastosowanie, albowiem wobec stwierdzenia występowania po stronie pozwanej spółki co najmniej „zwykłego” nierównego traktowania powódek, Sąd I instancji winien uwzględnić roszczenie na zasadach odpowiedzialności kontraktowej jako rekompensujące uszczerbek powódek, polegający na nieotrzymaniu różnicy między wynagrodzeniem otrzymanym a świadczeniem, jakie powódki powinny otrzymać, gdyby w stosunku do nich nie naruszono zasady równego traktowania. (…)
Kolejne informacje w sprawie powyższego sporu sądowego wkrótce na pielegniarki.info.pl.
źródło: orzeczenia.ms.gov.pl
