Wypowiedź posła Piotra Polak na plenarnym posiedzeniu sejmu w dniu 6 maja 2010 roku:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Ten zawód wymaga odwagi Ryszarda Lwie Serce, ofiarności Rolanda, cierpliwości Penelopy, miłości Izoldy. Jest marzeniem o wzniosłej misji niesienia pomocy. Przetrwanie w tym zawodzie jest próbą miłości do ludzi porażonych niedowładami, upokorzonych bólem, zdanych w swym cierpieniu na innych. To praca dla silnych, silnych duchem i ciałem, wykonywana najczęściej przez kobiety.
Pielęgniarka to osoba, która według definicji przyjętej przez Międzynarodową Radę Pielęgniarek posiada wykształcenie pielęgniarskie oraz uprawnienia do wykonywania praktyki zawodowej. Pielęgniarstwo jest zarówno sztuką, jak i nauką, sięgającą po wiedzę i techniki wywodzące się z humanistyki, a także nauk fizycznych, społecznych, medycznych i biologicznych. Zawód pielęgniarki ma już tysiące lat – jego początki sięgają czasów biblijnych, a historia donosi o wielu wybitnych kobietach, które pielęgnowały chorych. Skoro mowa o dziejach pielęgniarstwa, nie sposób pominąć Florencji Nightingale. W 1860 r. założyła w Londynie szkołę pielęgniarską, pierwszy świecki zakład dydaktyczny tego typu, i jest uważana za inicjatorkę nowoczesnego pielęgniarstwa.
Dziś ocenia się, że pielęgniarki stanowią najliczniejszą grupę zawodową służby zdrowia. Według Światowej Organizacji Zdrowia jest ich, razem z położnymi, około 9 mln. Odgrywają doniosłą rolę – zawód pielęgniarki wymaga dziś coraz większej wiedzy fachowej prowadzącej do wysokich kwalifikacji, a także takich cech, jak elastyczność, tolerancja oraz empatia. Istotę pielęgniarstwa stanowi pielęgnowanie, czyli opiekowanie się ukierunkowane na asystowanie ludziom, a polegające na wykonywaniu w sposób wysoce umiejętny czynności, aby zapobiegać chorobie oraz pomagać w odzyskiwaniu zdrowia. Zawód pielęgniarki wymaga dziś coraz większej wiedzy fachowej oraz mobilności, dlatego są one jedną z bardziej kształcących się grup zawodowych. Swoje funkcje spełniają w różnych miejscach: domu chorego, miejscu pracy, szkole, więzieniu, szpitalu oraz w przychodni w podstawowej opiece zdrowotnej. Pielęgniarstwo jest ogromnym źródłem satysfakcji i radości, ale pielęgniarstwo to nie tylko satysfakcja – bywają też chwile trudne. Pielęgniarka nie może się pomylić, musi być niezwykle ostrożna, nie może sobie pozwolić na żadne niedopatrzenie, a jej postępowanie wymaga taktu, odwagi, a często też dyplomacji. Praca w tym zawodzie oznacza ponadto zwiększone ryzyko stania się przedmiotem agresji zarówno słownej, jak i fizycznej.
Rozwój techniki i jej rosnący wpływ na człowieka, trudność pogodzenia techniki z humanitaryzmem, ludzkim podejściem do pacjenta, daje nam do myślenia: żadne urządzenie nie zdoła zastąpić troskliwości i współczucia dla drugiego człowieka. Dlatego pielęgniarstwo będzie istnieć zawsze, dokąd będą istnieli ludzie, zawsze będzie im potrzebne zrozumienie, współczucie, działania na rzecz promowania i zachowania dobrego stanu zdrowia, zapobieganie zaburzeniom oraz opieka podczas choroby.
12 maja obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Pielęgniarki. Z tej okazji wszystkim, którzy wykonują ten szlachetny zawód, pragnę podziękować za wykonywaną pracę, za troskę, opiekę i pomoc niesioną drugiemu człowiekowi w najtrudniejszych życiowych chwilach, jednocześnie życząc im samym jak najlepszego zdrowia i należytego docenienia w każdym wymiarze w oczach decydentów. Dziękuję. (Oklaski)
źródło informacji: sejm RP
