Ustalenia Sądu: wszystkie pielęgniarki w oddziale mają zlecane tożsame czynności, ich praca wygląda tak samo, niezależnie od posiadanego stopnia wykształcenia wykonują taką samą pracę i wypełniają tę samą dokumentację.
Redakcja Ogólnopolskiego Portalu Pielęgniarek i Położnych publikuje kolejny fragment uzasadnienia do wyroku Sądu Okręgowego lutego 2025 roku, który rozpatrywał apelację szpitala w sprawie pielęgniarki, która wniosła o odszkodowanie za nierówne traktowanie w zatrudnieniu. Pierwszą część przedmiotowego uzasadnienia cytowaliśmy w artykule pt. Pielęgniarka wniosła pozew za 19 miesięcy nierównego traktowania w zatrudnieniu.
Drugą część powyższego uzasadnienia opublikowaliśmy w artykule pt. Sąd: wobec skarżącej szpital pielęgniarki, należało przeprowadzić trójstopniowy test stwierdzenia naruszenia zasady równego traktowania.
Natomiast trzeci fragment rozważań sądu w przedmiotowym zakresie zamieściliśmy w artykule pt. Sąd: praca pielęgniarek w oddziale nie różniła się, pod kątem wysiłku fizycznego, czy intelektualnego.
W artykule pt. Sąd: szpital powołujący się na różne kwalifikacje zawodowe pielęgniarek musi wykazać, że mają one znaczenie przy wykonywaniu pracy, zacytowaliśmy kolejny – czwarty fragment uzasadnienia.
Także w artykule pt. Pozwany szpital o pielęgniarkach: wyższe wykształcenie magisterskie oraz specjalizacja mają wpływ na zwiększenie jakości pracy, przedstawiliśmy piątą część uzasadnienia sądu.
Poniżej przedstawiamy szósty fragment uzasadnienia do wyroku Sądu Okręgowego.
(…) Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja szpitala nie zasługuje na uwzględnienie i jako taka podlega oddaleniu.
Sąd Okręgowy uznaje, iż zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy, albowiem Sąd właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy. Sąd odwoławczy podzielił ustalenia i rozważania prawne Sądu Rejonowego, przyjmując je za własne, jednocześnie stwierdził, że nie zachodzi obecnie potrzeba ich ponownego powielania (vide wyrok SN z 5.11.1998 r., I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24), por. postanowienie SN z 22 kwietnia 1997 r., sygn. akt II UKN 61/97 – OSNAP 1998 r. Nr 3, poz. 104; wyrok SN z 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97 – OSNC 1999 r., z. 3, poz. 60; wyrok SN z 12 stycznia 1999 r., sygn. akt I PKN 21/98 – OSNAP 2000, Nr 4, poz. 143).
Odnosząc się do apelacji pozwanego i zawartego w niej zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. polegającego na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażające się w sprzecznym z zasadami logicznego wnioskowania i zasad doświadczenia życiowego uznaniu przez Sąd I instancji, w szczególności, że:
aa) pozywająca szpital pielęgniarka wykonywała prace, której jakość odpowiadała jakości pracy wykonywanej przez pielęgniarkę posiadającą wyższe wykształcenia magisterskie oraz specjalizację w sytuacji gdy posiadanie wyższego wykształcenia wpływało na zwiększenie jakości świadczonej pracy;
ab) wyższe wykształcenie magisterskie oraz specjalizacja nie miała wpływu na jakość świadczonej pracy w sytuacji, gdy posiadanie wyższego wykształcenia istotnie wpływało na zwiększenie tejże jakości;
ac) chodź czynności wykonywane przez skarżącą pielęgniarkę i pielęgniarkę posiadającą wyższe wykształcenie magisterskie i specjalizację mogłyby się wydawać tożsame, to jednak różnice występowały w zakresie jakości tejże pracy, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż doprowadziło do przekonania Sąd I instancji, że powódka wykonywała pracę tożsamą z pielęgniarką posiadającą wyższe wykształcenie magisterskie oraz specjalizacje na skutek czego uznał, że doszło do naruszenia przez pozwanego zasad równego traktowania w zatrudnieniu, Sąd Okręgowy uznaje go on block za bezzasadny.
W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji oceniając zebrane dowody nie przekroczył granic ich swobodnej oceny, jak zarzuca apelujący.
Wszak dla uznania zasadności podniesionego zarzutu nie jest wystarczające samo przekonanie strony o innej, niż przyjął sąd, wadze i znaczeniu poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena dokonana przez sąd.
Argumentów podważających dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów nie można doszukać się w apelacji pełnomocnika pozwanego, który skoncentrował się przede wszystkim na własnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego i przedstawieniu wywiedzionych z tej oceny wniosków. Pamiętać przy tym należy, że samo przedstawienie przez stronę odmiennych wniosków, niż wynikające z oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, nie świadczy jeszcze o przekroczeniu swobodnej oceny dowodów przez ten sąd (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2017 r., sygn. akt I ACa 587/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi – I Wydział Cywilny z dnia 28 lipca 2017 r.I ACa 12/17).
Zasady wynikające z art. 233 § 1 KPC są naruszone jedynie wówczas, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania. Nieskuteczny jest zatem zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny materiału dowodowego, polegający jedynie na odmiennej interpretacji dowodów zebranych w sprawie, bez jednoczesnego wykazania przy pomocy argumentacji jurydycznej, że ocena dowodów przyjęta przez sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów. Pamiętać bowiem należy, że na sądzie ciąży obowiązek wyciągnięcia w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wniosków logicznie poprawnych, zaś w zakresie oceny zgromadzonego materiału dowodowego ustawodawca przyznał sądowi swobodę, pod warunkiem, że ocena ta nie jest jednak sprzeczna ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.
Co więcej, ocena taka pozostaje pod ochroną przepisu statuującego zasadę swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby na podstawie tego materiału dowodowego można by było budować wnioski odmienne. Zatem jedynie w sytuacji, kiedy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo przeczy zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to tylko wtedy przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie – I Wydział Cywilny z dnia 27 stycznia 2017 r. I Ca 1930/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 czerwca 2017 r. III AUa 1334/16). Oznacza to, iż konstruowanie zarzutu wadliwości tej oceny nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnej oceny materiału dowodowego potwierdzającej jej twierdzenie (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 maja 2016 r.,III APa 5/16, legalis), jak to czyni apelujący, bez wskazania argumentacji jurydycznej.
Podsumowując, ocena mocy i wiarygodności dowodów przeprowadzona w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia, może być skutecznie podważona tylko wówczas, gdy okaże się, że zawiera ona błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności lub gdy jest niepełna. Jednakże Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę w postępowaniu odwoławczym nie dopatrzył się takiej niepełności i braku logiki Sądu Rejonowego. Wręcz przeciwnie, to apelujący sformułował zarzuty apelacji w sposób życzeniowy, w oderwaniu od zgromadzonych w sprawie dowodów i płynących z nich wniosków, które wprost prowadzą do prawidłowo wywiedzionej przez Sąd Rejonowy konstatacji.
Wszak w świetle przeprowadzonego przez Sąd meriti postępowania dowodowego, okolicznością bezsporną jest, iż skarżąca szpital pielęgniarka nie posiadała wykształcenia wyższego magisterskiego, posiadała ukończony kurs kwalifikacyjny. W trakcie zatrudnienia u pozwanego ukończyła kursy i szkolenia : przetaczania krwi i jej składników, cewnikowania chorych, reanimacji i opieki nad pacjentem w stanie zagrożenia życia i kaniulacji żył obwodowych i terapii płynami infuzyjnymi. Z dniem 1 lipca 2022 roku tę pielęgniarkę zaliczono do 6 grupy zawodowej, określonej w załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych i przyznano wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 5.323,00 PLN.
W Oddziale zatrudniona jest jako starsza pielęgniarka osoba posiadająca wykształcenie wyższe magisterskie oraz specjalizację, która została zaliczona z dniem 1 lipca 2022 roku do 2 grupy zawodowej, określonej w załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych i przyznano jej wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 7.305,00 PLN. Generalnie w Oddziale zatrudnione są trzy pielęgniarki z wykształceniem wyższym magisterskim i specjalizacją oraz pięć bez wykształcenia magisterskiego.
Co istotne, jak ustalił Sąd meriti, pomimo zróżnicowanego wykształcenia, wszystkie mają zlecane tożsame czynności, ich praca wygląda tak samo, niezależnie od posiadanego stopnia wykształcenia wykonują taką samą pracę i wypełniają tę samą dokumentację. (…)
Kolejny fragment uzasadnienia prezentujący stanowisko Sądu Okręgowego wkrótce na pielegniarki.info.pl.
